Lees de testimonials van de adoptanten hieronder
Het verhaal van Martine en haar hond Truffe
Mijn naam is Martine Christie en dieren zijn mijn passie. Zeven jaren lang heb ik moeten wachten alvorens ik mijn man heb kunnen overtuigen om een hond te nemen. Mijn man had als klein kind een trauma opgelopen als gevolg van een beet door een loslopende en agressieve hond. In de afgelopen jaren ben ik met veel plezier met andere honden van kennissen gaan wandelen.
Mijn drie dochters en ik hebben hem toch kunnen overhalen en toen is de zoektocht begonnen. Ik wou geen hond kopen en gaf de voorkeur aan adoptie ; het liefst een straathondje dat bij ons gezin past. Met drie kinderen, drie katten en vier konijnen, kon ik niet eender welke hond kiezen. Het hoefde ook geen puppy te zijn, maar ook geen te oude hond want ik wilde dat hij of zij samen met onze kinderen zou opgroeien. Liefst een mengeling van labrador.
Via Facebook heb ik deze site toevallig gevonden. Lang heb ik niet moeten zoeken ; ik werd meteen aangetrokken door een foto van een jong hondje van 5 maanden met de naam “Truffe”. Er stond bij “sociaal, kan met kinderen, andere honden en katten omgaan”. Ik zou normaal gezien nooit zoiets gedurfd hebben maar iets in mij spoorde me aan om door te zetten. Ik had niets te verliezen ; behalve mijn man dan … ;-)
Ik heb een heel goede ervaring gehad met deze organisatie en wel vanaf het eerste contact tot het einde. Ze zijn heel professioneel en heel erg met dieren begaan. Eerst moet je een formulier op de site invullen, daarna volgt een telefonisch gesprek en als laatste heeft er een huisbezoek plaats. Ze zijn ook altijd eerlijk geweest. Ook als er een potentieel medisch probleem met de hond is, wordt je daar van op de hoogte gebracht.
Als alles goed verloopt, kan je je hond in de volgende weken halen op de afgesproken plaats in functie van je woonplaats. Alles wordt ter plaatse afgehandeld. Het is een magisch moment wanneer je je hond in je armen krijgt. Ik heb er enorm van genoten.
In het begin was Truffe heel onderdanig en bang van alles. Ook van andere honden en mensen. Alles was nieuw voor haar maar dag na dag, week na week, maakte ze veel vooruitgang. De hondenschool heeft ook heel veel goed gedaan. Haar zelfvertrouwen groeide met de dag. Door veel met haar bezig te zijn en te gaan wandelen, is ze open gebloeid. Ze wil het liefst met iedere hond, die we tegenkomen, spelen. Ik heb ook heel veel mensen met of zonder hond leren kennen. En inmiddels heb ik er een paar goede vrienden aan overgehouden, met wie ik bijna dagelijks afspreek om te gaan wandelen zodat de honden samen kunnen ravotten.
Met de katten was het ook een aanpassing in het begin want de hond wilde er altijd achter aan lopen om er mee te spelen. Nu likt ze de katten het liefst in de oortjes. Of de katjes het dan weer leuk vinden, blijft de vraag. Ze tolereren het.
De konijnen zijn altijd apart en komen niet in contact met de hond. Dat risico nemen we liever niet.
Mijn man is ondertussen heel erg gehecht aan onze hond. Wanneer mijn man terugkomt van het werk, knuffelen ze samen op de zetel. Geknuffeld worden is voor de hond de zevende hemel, dat zie je meteen.
Ze is heel graag in gezelschap en wanneer we gaan wandelen met het gezin, wil ze dat we altijd samen blijven.
Ik heb op geen enkel moment spijt gehad van mijn beslissing om Truffe te adopteren en zou het zo terug opnieuw doen. We houden enorm veel van haar en we zouden haar niet meer kunnen missen.
Het verhaal van Laurette, Gino en haar hond Kiwi
Hier volgt mijn verhaal in verband met de adoptie,
We hebben altijd honden gehad, voor we kiwi adopteerden hadden we een grote hond het was een kruising van dobberman met rottweiler.
Hij noemde max we hadden hem uit het asiel in Belgie gehaald hij was 3 maand, het was een zeer lieve hond en slim.
Helaas is hij in 2016 ziek geworden….kanker hij was 12 jaar, we hebben hem alle zorgen gegeven dat hij nodig had maar helaas hebben we hem moeten laten inslapen een jaar later . Het was heel moeilijk en we missen hem nog steeds. We dachten van geen huisdier meer te nemen omdat het zo moeilijk is als Je ze moet afgeven, de maanden gingen voorbij en we misten het gevoel van een hond dat blij is als je thuis komt ,dat gek doet, de liefde dat een dier kan geven…
Ik ben dan op zoek geweest op het internet, ik heb veel asielen opgezocht tot ik bij de site van Alina en Anda kwam.
Ik zag daar zoveel sukkelaars , gelukkig hebben ze Alina en Anda die zoveel doen voor de dieren.
Aangezien we verhuisd waren naar een appartement moest het wel een klein hondje zijn, toen kwam ik op een filmpje met kiwi (ex gloria) ze zag er zo lief uit dat we besloten hadden om er voor te gaan. Alles kwam in orde en na een paar weken mochten we ze gaan halen in Frankrijk bij Gilda en Jean pol.
We waren blij dat we ze konden mee nemen naar huis samen met een ander hondje voor mensen uit Belgie dat ook geadopteerd hadden maar zelf niet naar Frankrijk konden. Ons avontuur kon nu beginnen, in begin was ze heel bang van alles, het was moeilijk om met haar te gaan wandelen ze was bang van de auto’s, van de mensen en andere honden. We waren wel verbaasd dat ze zindelijk was, ze maakte het duidelijk als ze buiten moest.
Wat we wel ondervonden hebben is dat ze heel graag kinderen ziet wat voor ons ook een voordeel was aangezien we een kleindochtertje hebben en toen een kleinzoon op komst. Ze is nu 14 maanden bij ons en ze doet het heel goed, ze is nog nauwelijks bang alleen van grote honden heeft ze nog schrik.
Ze gaat ook heel graag mee naar zee dan ligt ze een hele dag buiten , we krijgen heel veel liefde van haar , we ondervinden wel dat ze dankbaar is en wij zouden ze niet meer kunnen missen.
